Eindelijk!!

Hier dan eindelijk een teken van leven uit Sri Lanka.
De tijd vliegt hier voorbij. Toch lijkt Nederland erg ver weg. Het is bijna niet voor te stellen dat we amper 2 weken geleden nog Sinterklaas vierden bij de open haard.

Laat ik beginnen bij het begin van dit nieuwe avontuur. Het afscheid viel me best zwaar. Psychisch heeft een jaar toch meer impact dan verwacht. Maar tegelijkertijd is het ook nog nauwelijks te overzien. Het afscheid heeft me in ieder geval wel meer dan ooit doen beseffen dat ik met deze keuze ook een keuze voor anderen heb gemaakt. Zij moeten mij immers ook een jaar missen. Maar Harrie heeft helemaal gelijk als hij zegt dat het geen afscheid is maar gewoon gedag zeggen voor een jaar.

De aankomst in Sri Lanka was als thuiskomen, helemaal door het DLFF welkomstcomitè op de luchthaven! Nog geen half uur op Sri Lankaanse bodem kreeg ik al mijn eerste binnenlandse telefoontje. Als dat geen thuiskomen is.

Na een bezoekje aan de verschillende ministeries inzake visum in Colombo zijn we vrijdag naar Ampara vertrokken. Mijn nieuwe stad. Nou, ik zal je vertellen dat dat niet de reden is geweest om Nijmegen te verlaten. Haha!

Zaterdag zijn we meteen naar het Sarana gegaan aangezien ik het geduld moeilijk op kon brengen tot maandag te wachten. Het welkom was hartverwarmend. Ik werd letterlijk in de armen gesloten door de enthousiaste bewoners. Zo overweldigend! Ik kon niet anders dan ze meteen een plekje in mijn hart te geven. Erg fijn dat het gevoel meteen zo goed is. Ik wist meteen dat ik de goede keuze heb gemaakt.
Maandag heb ik de leerkracht geobserveerd terwijl zij het activiteitenprogramma draaide. Wat ik daar zag heb ik nog niet eerder gezien in Sri Lanka. Menig overheidsschool hier zal er stikjaloers op zijn. Een gemotiveerde leerkracht, een kast vol ontwikkelingsmaterialen, niveaugroepen en betrokken leerlingen. Echt gaaf om te zien dat de stichting hier al zoveel heeft bereikt. En zeker niet alleen in educatief opzicht.

Samenwerken, kantoor aan huis, samenwonen en werk overdragen: het maakt het niet makkelijk om werk los te laten. Voor we het zelf doorhebben praten Carolien en ik alweer over werk. Dus zijn we dit weekend maar naar het strand gegaan. Na 2 uur rijden stonden we midden in het paradijs. Een prachtig guesthouse met houten hutjes op zo`n 50 meter van het strand. Een open-air badkamer maakte het gevoel compleet. Ooit een tuintje in de badkamer gezien met papayabomen en een rozenstruik?

Naarmate het inwerken vordert, word ik alleen maar enthousiaster. Langzaam begin ik al taken van Carolien over te nemen. Vandaag heb ik zelfs al gereden in de DLFF-bus. Jaja, zie je het al voor je, Cleem in een 12 persoons bus, een weg banend door een complete chaos van brommers, slingerende fietsers, honden en koeien door?

Het leven in de tropen heeft ook zo zijn nadelen. Een kakkerlak in je slaapkamer, een clubje mieren die besloten heeft de nacht met je te willen delen, muggen die je het leven zuur maken. Maar deze minpuntjes wegen in de verste verte niet op tegen de voordelen. Ik ben hier weer helemaal op mijn plek!!!

Liefs uit Sri Lanka!